Kamiński, czyli kto?

Kim jest naprawdę Michał Kamiński, zastanawia się Grzegorz Rzeczkowski w najnowszym Pressie. Zdaniem dziennikarza przegrana PiS-u w wyborach parlamentarnych była porażką Kamińskiego m.in. z tego powodu, że upadł jego „mit – geniusza politycznego marketingu”. Kamiński w polityce znalazł się w 1997 roku, kiedy to startował do Sejmu z list Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. „Już wtedy miał dokładnie przemyślaną kampanię. Mało znany, wiedział, że droga do zwycięstwa wiedzie przez spotkania z wyborcami. (…) Wtedy po raz pierwszy przekonał się, że zasada »ciemny lud wszystko kupi«, którą wykorzystał podczas kampanii wyborczej do Sejmu w 2005 roku, działa perfekcyjnie”.

W artykule przypomniano także jego działalność jako posła kadencji 1997-2001 „Młody, bystry, mówił bez owijania w bawełnę, więc ściągał uwagę mediów. Potrafił powiedzieć do kamery, że homoseksualiści to pedały, zawieźć do Londynu oskarżanemu zbrodnie byłemu dyktatorowi Chile Augustowi Pinochetowi ryngraf z Matką Boską, to znowu zakrzyknąć »Polska dla Polaków«”.

Rzeczkowski opisując współpracę Kamińskiego z prezydentem Kaczyńskim ocenia, że wizerunkowi prezydenta nie pomaga obecny wizerunek jego doradcy. Jako przykład podaje wystąpienie Kamińskiego w zastępstwie chorego premiera na katowickiej konwencji PiS-u „W rozchełstanej koszuli, ze zlaną potem twarzą opowiadał z estrady słabe dowcipy nawiązujące do hasła wyborczego PO”.

Wspominając Kamińskiego, Piotr Tymochowicz zdradza, jak polityk PiS-u tłumaczył mu, że „w Polsce można poprowadzić jeszcze bardziej brutalną kampanię niż w Stanach Zjednoczonych, bo my mamy teczki SB, a oni nie”.

Politolog prof. Mirosław Karwat ocenia Kamińskiego: „Jest zafascynowany możliwościami socjotechniki. Upaja się tym. Mam poważne wątpliwości, czy ten jego makiawelizm go nie zdemoralizował. Bo rozbieżność między tym, co mówi, a tym, co robi, jest bardzo duża”. (psp)