Jak czytamy na blogu agencji Lewis PR, gdyby rozdawano nagrody dla najlepszych mówców, prezydent USA miałby dużą szansę na zdobycie tytułu. Co ciekawe, szef zespołu przygotowującego jego przemówienia ma zaledwie 32 lata.
Jon Favreau współpracuje z Obamą od 2008 roku. Lewis PR przytacza jego pięć złotych wskazówek dotyczących tworzenia przemówień. Po pierwsze, przekazywana historia jest ważniejsza od słów. Favreau przed napisaniem przemówienia zawsze rozmawia z Obamą, który rzuca kilka prostych myśli do przekazania w danym wystąpieniu. „To ciekawe, że prezydent potrafi na poczekaniu stworzyć najbardziej logiczny zarys swojej przemowy. Zawsze byłem pod wrażeniem jego zdolności do tak jasnego formułowania myśli” – zaznacza Favreau. Dopiero później przemówienie nabiera kształtu, dodawane są argumenty oraz anegdoty.
Druga zasada to prostota. Jak zauważa autor prezydenckich przemówień, publiczność jest w stanie utrzymać skupienie przez maksymalnie 20 minut. Zmieszczenie się w tym czasie wymaga niesamowitej dyscypliny. „Opowieść o wszystkim jest opowieścią o niczym. Zawęź swój przekaz do najważniejszego punktu” – radzi Favreau.
W trakcie przemowy warto przedstawić nie tylko swoje argumenty, ale także odnieść się do krytyki – nawet jeśli jeszcze się nie pojawiła. Dla przykładu Obama, przedstawiając plan reformy systemu opieki zdrowotnej, od razu odniósł się do potencjalnych argumentów, które mogliby przedstawić jego oponenci.
Kolejna kwestia to empatia. Według Favreau przemówienia Obamy odnoszą sukces, gdyż prezydent USA przemawia językiem zrozumiałym dla odbiorców i odnosi się do problemów, które ich dotyczą. Jak natomiast wzbudzić zaangażowanie publiczności? Najważniejsze są emocje. W trakcie przemowy po zwycięstwie wyborczym w 2008 roku Obama wspomniał o Ann Nixon Cooper, jako o symbolu przemian w USA. Wszystko przez jej aktywny udział w wyborach mimo wieku – 106 lat. Prezydent wspomniał, że w czasach swojej młodości nie mogłaby oddać głosu – przez płeć i kolor skóry. Favrou zadzwonił do bohaterki przemówienia z pytaniem, czy zgadza się na wzmiankę o sobie. Ta na początku się zdziwiła, ale później wzruszyła. (ks)
