Dyplomacja publiczna ma na celu budowanie pozytywnego wizerunku państwa wśród obywateli innych krajów. Aby to osiągnąć, stosuje się różne zabiegi marketingowe i kanały komunikacyjne, by dotrzeć do instytucji, organizacji pozarządowych czy mediów – czytamy w Briefie.
Z artykułu dowiadujemy się, że w przeciwieństwie do dyplomacji politycznej, dyplomacja publiczna nie nawiązuje do polityki ani ekonomii, a raczej do wartości narodowych i państwowych – odbywa się w sferze kultury, nauki i edukacji. Adresatami działań tego rodzaju dyplomacji są: rządy innych państw, parlamenty, partie polityczne, organizacje pozarządowe, czyli te jednostki, „których aktywność zagraniczna wpływa na kształtowanie i odbiór wizerunku państwa” – pisze autor, Leszek Stafiej.
I kontynuuje, że jednym ze sposobów propagowania dyplomacji publicznej jest sposób wewnątrzpaństwowy, który polega na tym, że „jedno państwo buduje swój pozytywny wizerunek w drugim za pośrednictwem wynajętych firm PR lub lobbystów”.
Z punktu widzenia treści komunikacyjnych, dyplomacja publiczna dzieli się na: codzienną, strategiczną i długofalową. Pierwsza opiera się na decyzjach rządu przekazywanych za pośrednictwem mediów: briefingów, notatek prasowych, konferencji prasowych dla dziennikarzy. Druga polega na przekazywaniu do mediów tematów zgodnie ze strategią wizerunkową marki narodowej. Mogą to być obrazy, symbole, logotypy, dźwięki, slogany i komunikaty. Dyplomacja długofalowa z kolei dotyczy „wymiany i rozwoju trwałych kontaktów międzypaństwowych z kluczowymi przedstawicielami innych państw. Chodzi tu między innymi o stypendia naukowe, wymianę naukową i kulturalną, organizację konferencji i seminariów międzynarodowych” – podkreśla autor.
Jak działa polska dyplomacja publiczna? Zdaniem Stafieja Polska „ma być postrzegana jako państwo nowoczesne, rozwinięte gospodarczo i naukowo. Dyplomacja publiczna konsekwentnie ukazuje więc obraz współczesnej Polski jako kraju nowoczesnego i innowacyjnego, miejsca dynamicznych przemian, dumnego ze swej bogatej, wielokulturowej przeszłości i historii opartej na takich wartościach jak wolność, kreatywność, solidarność międzynarodowa i otwartość wobec innych ludzi i kultur”.
Na koniec w artykule czytamy, że chociaż dyplomacja publiczna coraz częściej jest utożsamiana z brandingiem narodowym, które polega na tworzeniu wizerunku państwa za pomocą produktów czy usług, „mimo licznych zbieżności między tymi obszarami jest to w Polsce przekonanie niezbyt powszechne i dalekie od praktyki”. (kd)
