Choć do dzisiaj pokutuje przekonanie, że funkcja marszałka Sejmu ma niewiele wspólnego z realną polityką, to Radosław Sikorski na nowym stanowisku może być „realną drugą osobą w państwie” – czytamy w Dzienniku Bałtyckim.
Witold Głowicki, autor artykułu przypomina, że marszałek Sejmu, zwłaszcza na początku III RP, miał odgrywać rolę „dostojnego i na ogół bezsilnego arbitra sejmowych przepychanek”. Jednak polityczna praktyka od jakiegoś czasu pokazuje coś innego. Przykłady Ewy Kopacz (z Sejmu do KPRM) czy Bronisława Komorowskiego (z Sejmu do Pałacu Prezydenckiego) pokazują, że ta funkcja pomaga w dalszej karierze. Co może marszałek Sejmu? Jednym z najważniejszych narzędzi jest możliwość wstrzymywania prac nad niewygodnymi projektami ustaw. Marszałek ma w ręku jeszcze całą paletę możliwości – od wpływu na harmonogram prac Sejmu aż po takie szczegóły jak ustalanie formuły sejmowej debaty – czytamy dalej.
Dlaczego jednak wybór Radosława Sikorskiego na marszałka jest szczególny? „Wyobraźmy sobie, co się stanie, gdy z rządowych ław właśnie na marszałkowski fotel przesiada się Radosław Sikorski, polityk, którego PiS dosłownie nienawidzi” – zauważa Głowicki i dodaje, że tak mocny gracz w Sejmie może być też poważnym wsparciem dla Ewy Kopacz i rządu. Dlatego to Sejm stałby się w tym scenariuszu centrum politycznej gry. Jest jeszcze druga interpretacja, na którą powołuje się autor. „Ci politycy PO, którzy nieco mocniej wątpią w szansę Ewy Kopacz, niż dają do zrozumienia w oficjalnych wystąpieniach, sugerują mianowicie, że nim Donald Tusk powróci na białym koniu z Brukseli, Platformie może być pilnie potrzebny jakiś inny zbawca. I stąd oczywiście pomysł ulokowania Sikorskiego poza rządem, za to na najważniejszym stanowisku, jakie poza fotelem premiera Platforma może sobie pozwolić” – czytamy dalej. (mw)
