„Siła cyfrowej narracji sprzęgnięta ze stworzonymi przez instytucje, urząd, firmę własnymi kanałami rozpowszechniania informacji, staje się nieodzownym elementem skutecznej strategii komunikacji” – pisze Eryk Mistewicz w Nowych Mediach.
Jak czytamy w artykule, tradycyjne media, ze względu na spadek zaufania odbiorców i coraz mniejszą sprzedaż, przestają być efektywnym przekaźnikiem komunikatów biznesowych, korporacyjnych czy politycznych. Jednocześnie świat nowych mediów dopiero się tworzy, a jego mechanizmy nie są wcale takie proste, jak mogłoby się wydawać. Chcąc więc realizować swoje cele – sprzedażowe, polityczne lub opiniotwórcze – organizacje muszą tworzyć własne media.
Posiadanie własnych środków przekazu wiąże się ze zmianą pasywnego modelu komunikacji na aktywny – tworzenie własnych treści, kreowanie społeczności i liderów opinii. To z kolei oznacza konieczność stworzenia odpowiednich struktur wewnątrz instytucji: osób odpowiedzialnych za budowanie contentu oraz jego dystrybucję we wszystkich kanałach – także własnych, często tworzonych od zera.
Autor ocenia, że zyski z posiadania własnych mediów znacznie przewyższają koszty związane z ich wprowadzeniem. Informacje zamieszczone na stronie internetowej firmy będą dla odbiorców bardziej wiarygodne niż dane przetworzone przez blogerów czy komentatorów. Dodatkowo, udostępniana treść dokładnie odzwierciedla charakter organizacji.
Własne media mogą być używane nie tylko przez prywatne firmy i korporacje. Instytucje publiczne, stowarzyszenia czy urzędy posiadając swoje kanały dystrybucji, mogą natychmiast reagować na wszelkie przejawy krytyki i rozpowszechniać swoje stanowisko. Także osoby publiczne tworzą prywatne kanały, aby móc z pierwszej ręki informować odbiorców o swoich poczynaniach, dementować plotki, komentować bieżące wydarzenia.
Jak zauważa Mistewicz, nowo powstałe „media urzędowe” i „dziennikarstwo firmowe” stanowią swojego rodzaju zagrożenie dla tradycyjnych środków przekazu. Tworzenie autorskich mediów (osobistych, firmowych, urzędowych) z jednej strony pogłębia kryzys dziennikarstwa, z drugiej jednak pozwala na skuteczną – i co najważniejsze – rzetelną komunikację w imię interesów organizacji. (jl)
