Adam Łaszyn, prezes Alert Media Communications
Inspiracja jest w centrum naszej pracy. PR-owiec nie inspirujący się tym, co się dzieje w jego branży i poza nią jest jedynie urzędasem od PR-u, nawet w prywatnej firmie. Co więcej, jestem przekonany, że inspirowanie się światem poza branżą PR jest ważniejsze, niż szukanie inspiracji wewnątrz kręgów PR. Śledzenie spraw branżowych to trochę jak obowiązek lekarza, który musi być na bieżąco z rozwojem medycyny. Inspiracja zaś ma tłoczyć nową krew w nasze życie zawodowe – tak na poziomie know-how, jak i konkretnych rozwiązań do realizowanych właśnie projektów.
Dlatego najbardziej cenię PR-owców – zarówno tych występujących jako autorytety, jak i tych, którzy dopiero starają się o pracę w tym zawodzie – którzy patrzą na świat szeroko szukając inspiracji i znajdując ją w przeróżnych dziedzinach życia. Nasz zawód jest bardzo renesansowy i ludzie o takim właśnie podejściu tworzą to, co w PR najpiękniejsze.
Stąd i moje inspiracje są różnorodne. Te branżowe najczęściej pochodzą z rynku amerykańskiego. Wśród książek o PR wciąż najbardziej cenię pozycję o złowieszczo brzmiącym tytule „PR Kit For Dummies”. Tytuł może zniechęcić. Ale tylko snobów. Autor – Eric Yaverbaum – napisał książkę nie dla PR-owców, ale dla ludzi, którzy chcą z PR-u korzystać. Jasnym, ale i precyzyjnym językiem tłumaczy, o co w tej robocie chodzi. Opisuje narzędzia. Radzi jak tworzyć strategie i taktykę. Bez puszenia się przed kolegami po fachu. W książce jest zero waty, czysty PR.
Bardzo cenię sobie publikację Frasera P. Seitela, znanego trochę i u nas autora książki „Public Relations w praktyce”. Pozycja ta stanowi podstawowy podręcznik na wielu studiach PR w USA. To niezła książka i sporo można znaleźć w niej inspiracji. Nie ona jednak najbardziej mnie rozgrzewa. W podręczniku tym Seitel popada bowiem czasem w ów puchowy styl pisania do kolegów – innych autorów podręczników. Tego gorsetu nie mają natomiast jego felietony, zamieszczane np. w serwisie Jack O’Dwyers (amerykańskie PRoto). One skrzą PR-em, lekkim, ale treściwym. Jak w książce Yaverbauma. Na dodatek są świetnie napisane, dowcipnie, z pazurem. Czuć w nich PR-owską (do ostatniej nitki) duszę autora, który mówi o sobie np., że jest zwierzęciem medialnym. W kontekście konsumowania mediów – po prostu chłonie wszystko, co widzi w mediach. Nie potrafi bez nich żyć. Karmi się ich kontentem. I mogę się założyć, że sam bardzo się tym inspiruje. Ja z tych felietonów nauczyłem się mnóstwo rozwijając wiele wskazanych przez niego idei i adaptując do naszego know-how.
Jako przedsiębiorca, nie tylko PR-owiec, wyjątkowo cenię sobie książkę „Psychologia szefa” autorstwa Wojciecha Hamana i Jerzego Guta. To świetnie napisany podręcznik zarządzania ludźmi. Do bólu przydatny nawet osobom, które mają jednego czy dwóch podwładnych. I – podobnie jak książkę Yaverbauma czy felietony Seitela – czyta się ten podręcznik jak dobrą powieść. Znakomity, przyjazny dla czytelnika język, przekazuje bardzo praktyczną wiedzę, jak zarządzać relacjami wewnątrz firmy w bardzo wrażliwych sferach szef-podwładny. Diament.
I na koniec jeszcze jedna inspiracja – z tysięcy, o jakich warto by tu napisać. Film. Taki, który służy nie tylko rozrywce, ale i poszerzeniu horyzontów. I choć ciśnie mi się pod pióro wiele tytułów, wspomnę tu o jednym aktualnie karmiącym mój głód inspiracji. Serial „Mad Men”. 6 sezonów (jak dotąd) o życiu specjalistów od komercyjnej komunikacji w pastelowej scenerii lat 60-tych. Film pokazuje, jak bardzo efekty pracy tych ludzi wynikają z ich życia poza pracą. Dlatego wiele w tym filmie jest życia prywatnego ich bohaterów – radości, tragedii, cech żałosnych i wielkich. To w życiu poza biurem, także w domu, jest najwięcej inspiracji. Serial ilustruje, jak użyczanie innym (np. klientom) posiadanego daru tworzenia skutecznej komunikacji, jest tak naprawdę stylem życia. Sposobem na codzienność. Atrakcyjnym, ciekawym i inspirującym.
